Het zit erop! Time flies! Dit zijn de laatste gastblogs die we voor je in petto hebben. Heel erg bedankt voor alle inzendingen. Wij hebben ervan genoten. Tnx voor het sharen van je blog, post, pin en likes. Wil je nog meedoen? Vandaag is de laatste dag. Hopelijk blijf je bij ons en kunnen wij je blijvend informeren en inspireren over gezonde voeding

Sommige dingen heb je in de hand en aan sommige dingen kun je niets doen. Dik zijn, in mijn geval, daar kon ik niets aan doen. Ik was vroeger dik, te dik. Was ja, en daar ben ik trots op om te kunnen zeggen! Lees hier mijn ervaringsverhaal over te dik zijn. “Deo kun je niet eten hoor.” Ik hoor ze het nu nog steeds zeggen. Het was net voor de gymles in de eerste klas van de middelbare school, 2006 zal het jaartal zijn geweest. Altijd vooraf aan de gymles werd er in de kleedkamer met deodorant gespoten. Iedereen vond deo spuiten heel belangrijk, is het natuurlijk ook wel, want oh, och je zou maar een klein beetje naar zweet ruiken… Gek genoeg had altijd meer dan de helft geen deo bij zich. En ik wel. Trots op mijn deo was ik, van mijn eigen zakgeldcentjes gekocht. Vogue was het merk, lekker zoet en een kleurrijke verpakking. Deo, wat heeft dat nu weer met overgewicht te maken zul je denken. Het is eigenlijk ook belachelijk hoe vaak je het woord deo nu al hebt gelezen.

Deo

Maar even terug naar waar het om gaat. Het was weer zo’n zelfde vooraf-aan-de-gymles-ritueel. Mijn klasgenootjes en ik kleedden ons netjes om voor de gymles. Altijd erg leuk zo’n verkleedpartijtje; niet dus. Zo konden ze zien wat er echt schuilging achter die dikke wollige wintertrui. Als een speer en zo onopvallend mogelijk verkleden, staartje in mijn haar, laatste blik in de spiegel en gaan. Nee nu vergeet ik iets. Ik heb niet voor niets al zo vaak het woord deo geschreven…én het allerlaatste wat je dus deed voordat je naar de gymzaal liep was deo onder de okseltjes spuiten. Ik haalde mijn felbegeerde busje uit mijn gymtas en spoot een flinke laag deo. “Hé, mag ik ook een beetje van je deo?” Natuurlijk mag dat. “…en ik?” “Ja, mag ik hem na jou ook even?” “Ah, de mijne is ook leeg.” Eindelijk heb ik hem weer terug, mijn deo busje, een halve kilo lichter. Maar hé, ik heb hem weer terug. Totdat er nog een vraag komt van een meisje uit mijn klas: “Zou ik even je deo mogen lenen?” Maar mijn deo is al een halve kilo lichter en ik heb hem helemaal zelf van mijn zakgeld gekocht, op deze manier moet ik vandaag weeral een nieuwe kopen. Daarom antwoord ik ook met: “Nee!” Maar de reactie daarop had ik niet zien aankomen: “Deo kun je niet eten hoor.”

  • Oneerlijk is het dat mijn broers hetzelfde aten en deden als ik, maar ik aankwam;
  • Oneerlijk is het, dat ik al in groep 1 mijn traktaties op school oversloeg;
  • Oneerlijk is het dat als we naar de speeltuin gingen, ik mijn Herbalife Shake naar binnen goot en de rest ‘’normaal’’ at;
  • Oneerlijk is het dat ik het knoopje van mijn broek niet dicht kreeg;
  • Oneerlijk is het dat ik op woensdagmiddag netjes mijn bruine boterhammen ging smeren en mijn vriendin friet had. (Ja, dat deed ik echt.;
  • Oneerlijk is het dat ik ovenfriet en slank fritessaus at;
  • Oneerlijk is het dat ik aan een stukje tartaar zat te knabbelen in plaats van een frikadel;
  • Oneerlijk is het dat ik een keer gevraagd werd hoeveel ik wel niet at toen ik met mijn bikini over het strand liep;
  • Oneerlijk is het dat ik van de diëtist geen banaan meer mocht eten;
  • Oneerlijk is het dat zelfs mijn oma mij te dik noemde;
  • Oneerlijk is het dat ik vruchtensap verdunt met water dronk;
  • Oneerlijk is het dat ik als ik uit school kwam fietsen, verder ging op de hometrainer op zolder;
  • Oneerlijk is het dat ik mij moest schamen voor mijn gewicht;
  • Oneerlijk is het dat we op de basisschool midden in de klas moesten wegen.

Oneerlijk is het dat mijn klasgenoot de opmerking maakte: “Deo kun je niet eten hoor.” Ze moest eens weten hoeveel moeite het me al gekost had om te bereiken wat ik toen had bereikt. Op dat moment kon ik mij sterk houden, maar toen ik ’s middags uit school kwam en het mijn moeder vertelde, barstte ik in tranen uit. En nog steeds kan ik verdrietig worden als ik hieraan terugdenk. Dat mensen zo harteloos kunnen zijn, alleen maar kijken naar de buitenkant, terwijl ze niet weten wat er van binnen speelt.

Diëtist

De diëtist kon mij ook niet echt verder helpen, behalve op een paar dingetjes na. Ik heb toen zelf het initiatief genomen (toen al zat er stiekem een minidiëtistje in mij verschuild). Taartjes op verjaardagen sloeg ik over en ik at ook geen croissant meer op de zondagmorgen. Veel bewegen en veel water drinken. Mijn ouders steunden mij altijd erg en ook groeide ik op dat moment hard, wat een groot voordeel was. Het harde werken werd beloond: ik viel af. Waar vriendinnen op de middelbare school een Kinder Bueno uit de automaat trokken, pakte ik mijn plakje ontbijtkoek. Van vrienden en familieleden kreeg ik complimenten als ik weer was afgevallen. Op de middelbare school heb ik zelfs voor iemand een dagmenuutje gemaakt en wat tips gegeven die ook wilde afvallen.

Als ik op verjaardagen kwam, wisten ze dat ik bezig was met afvallen. Mensen kwamen vaak zelf met alternatieven. “Zal ik voor jou een kleiner stukje taart snijden?” En natuurlijk waren er ook altijd mensen die niet wisten dat ik bezig was met afvallen. “Oh, wat zie jij er lekker gezond uit.” Ohja, oké… of met andere woorden, “wow, jij bent dik!” En de “ontkenningsmensen”, “Jij afvallen?! Hoezo dat dan, jij bent toch niet te dik?” Mevrouw, wilt u misschien even in mijn buik(je) knijpen en die zin herhalen… dank u.

Gezonde voeding

Ik ben blij dat het bij mij nooit is doorgeslagen. Het was helemaal niet zo dat ik niets meer at. Ik at genoeg gezonde voeding en deed veel aan beweging. Toch begrijp ik maar al te goed dat het vaak verkeerd gaat en dat mensen teveel gaan afvallen. Als je niet lekker in je vel zit en je valt af, krijgt er complimenten over… Waar stopt het dan? Waar ligt de grens?

Als ik nu kijk naar foto’s en filmpjes van vroeger kan ik heel erg hard om lachen: geperst in een turnpakje wat pasjes doen op de balk, een grote glimlach op een mollig gezichtje. Maar wat ben ik blij dat die tijd voorbij is. Maar uiteindelijk, het klinkt cliché, maar heeft het mij gemaakt tot wie ik ben geworden. Mede hierdoor ben ik de studie Voeding & Diëtetiek gaan doen en kan ik mij erg goed inleven in te dikke kinderen. Daarom wil ik mij later ook specialiseren in kinderen. Nog steeds kan het mij raken als iemand een opmerking maakt over mijn lichaam. Ik blijf er wel een beetje gevoelig voor, maar het doet mij niet meer zo veel. Ik voel me heerlijk hoe ik nu ben en dat is goed.

Iets vervelends wat ik eraan over heb gehouden? Ik wil eigenlijk altijd gezond eten en kan niet zo snel genieten van een stuk taart zonder te denken dat het ‘’slecht’’ is. Dat moet ik dan ook altijd even noemen: “Wil jij ook een stukje taart, Mar?” “Hmm….is goed, maar niet te groot hoor.” Even later met het stuk taart voor mijn neus: “Ooooh sleeeeeeecht! Maar hij smaakt wel goed zeg!” Of als mijn moeder eten aan het koken is: “Hé, hoeveel groenten heb je er in gedaan?” “Dat is niet genoeg hé, 200 gram groenten per persoon.”

Ach, dat hoort er misschien ook wel een beetje bij als diëtist zijn. Ook geniet ik er van om mensen te helpen om gezond te eten of te gaan bewegen. Een heerlijk compliment wat ik een tijdje geleden van een goede vriend kreeg: “Ik vind dat zo mooi om te zien bij jou, diëtist zijn, dat doe jij niet voor het geld dat je ermee gaat verdienen, maar dat zit bij jou gewoon hier, in je hart.”

En zo is het!

Deze gastblog is geschreven door Marrit Buteijn

Marrit heeft heel moedig een ervaringsverhaal opgestuurd. Iets meer dan de 300 woorden, maar dat is geen probleem hoor. Momenteel is Marrit aan het afstuderen aan de opleiding Voeding & Diëtetiek op de Haagse Hogeschool.