Gastblog door: Marloes
Pasgeleden bekeek ik de foto’s van de tijd dat ik in Israël woonde. Op één daarvan sta ik met een boterham in mijn handen voor de klaagmuur. Mijn moeder maakte die foto ruim een jaar geleden en grapte dat ik waarschijnlijk over de boterham aan het klagen was. Zij bracht het met veel humor maar het was de harde realiteit. Want om maar meteen met de deur in huis te vallen: “ik ben Marloes en ik heb een eetstoornis (vorig jaar vierden wij zelfs ons 15-jarig samenzijn)”

Een onaangenaam reisgenootje

Met mijn passie voor mensenrechten en internationale studies heb ik de laatste jaren op veel verschillende plekken gewoond en reisjes afgelegd. Helaas ging het gemene duiveltje altijd als een onaangenaam reisgenootje met mij mee. Op een irritante manier wist hij zich steeds weer in mijn koffer te verstoppen en stak hij regelmatig de kop op zodra ik ook maar weer een beetje kon genieten. Daardoor liep ik regelmatig huilend aan de telefoon door Venetië en klaagde “Mamma, ze eten hier zoveel pasta en ik ruik het overal.  Zo kan ik straks echt niet meer eten”. Mijn vader bezorgde ik bijna een hernia door hem mijn tassen en koffers vol met eten op de Vaparetto (de busboot van Venetië) op te laten sleuren en over de Venetiaanse bruggetjes te slepen. Tja, er moet een verschil zijn tussen hen die met Chaneltasjes door Venetië paraderen en ik die met tassen vol Nederlands volkorenbrood puffend en kreunend de burg oversteek terwijl ik angstig kijk of ik er niet eentje verloren ben in de Canal Grande.  En nooit zal ik vergeten hoe de Italiaanse douane diens wenkbrauwen optrok toen ik voor mijn reis naar Kosovo koffers met eten meenam en zij één voor één een bloemkool, broccoli, druiven en vele appels uit mijn koffers haalden. Het was misschien mijn onschuldig gezicht dat hen ervan overtuigde dat ik stiekem niets met mij mee smokkelde – Lang leve de Italiaanse corruptie!

It’s all about “to feel in control”

Zo zijn er nog veel meer voorbeelden waar ik nu om kan lachen maar in feite waren alle situaties te bizar voor woorden en kwamen zij voort uit een sterke behoefte aan controle over eten en mijn angst voor het onbekende. Mijn eetlijst was strikt en daar durfde ik niet van af te wijken. Eén grammetje teveel kon voor mijn gevoel de wereld doen vergaan dus laat staan dat ik het over mijn lippen kon krijgen dat ik hunkerde naar een gelato italiano of dat ik van een aardbei echt kon genieten. Menigeen heeft een vulkaan van woede over zich heen gekregen als zij überhaupt de vraag durfden te stellen of ik iets lekker vond. Nee, dat woord kwam al jaren niet meer in mijn woordenboekje voor. In feite was (en is) mijn eetstoornis daarmee een combinatie van een enorme controlebehoefte en het gebrek aan liefde voor mezelf. Ik kon en wilde mijzelf het leven niet gunnen en daarom schrapte ik één van de meest essentiële basisbehoeften. Als je dat lang genoeg doet wordt het eten vanzelf iets raars en onnatuurlijks. Vergelijk het maar met het gevoel alsof je een brandend huis in rent zonder dat er ook maar iets te halen valt. Dat druist net zo sterk tegen je gevoel in als eten voor mij.

Wie had ooit kunnen bedenken dat dit nu zoveel anders is? Het verbaasde nu zelfs mijn broertje dat ik afgelopen zomer een salade met mayonaise maakte. Zijn oogballen rolden nog net niet uit hun kassen toen hij mij het romig wit door de bleekselderij met rozijntjes, komkommer en walnoten zag mengen.

‘I’m a Foodie’ – Hoe het ook anders kan!

Het omslagpunt kwam in de lente van 2019 toen mijn diëtist en Foodie, Everdien, mij in de wereld van ‘I am a Foodie’ introduceerde. Jarenlang had ik mijzelf aangeleerd voeding te zien als slechts een bonk suiker, vet, koolhydraten of zout. Een banaan was een “geel geval met suiker”, boter was een “kuipje vol vet en zout” en noten waren “gruwelijk enge kleine dingen die alleen maar vet in mijn lichaam duwden”. Deze gedachten werden nog meer versterkt door de dieetadviezen tijdens mijn twee opnames en therapieën in klinieken waar de nadruk lag op het proppen van zoveel mogelijk calorieën in het lichaam. En oh wat was ik vatbaar voor de nieuwste hypes. Zodra er ook maar ergens stond dat brood slecht was werd ik benauwd en stond ik urenlang in de supermarkt te wikken en te wegen of ik wel of geen brood moest meenemen. Als ik las dat een appel vol suiker zat, dan durfde ik er geen een meer aan te raken en zodra iemand begon over ‘intermittent fasting’ vroeg ik mij af of ik dat ook moest gaan doen.

Eten was voor mij “zwart” of “wit, “goed” of “fout” (en dan meer fout dan goed, natuurlijk). Door ‘I am a Foodie’ leerde ik anders naar eten te kijken. Het is niet zo ongenuanceerd als vele hypes jou voorschotelen. Door de Foodies zag ik noten veranderden in eiwitbronnen met kalium die mijn lichaam de nodige voedingstoffen gaf, een banaan werd een bron van kalium en energie en boter bleek ook gunstige effecten te hebben! Langzaamaan werd mijn lijstje met “verboden middelen” korter. Hà, wat een winst! Daarnaast geven zij, anders dan veel andere sites, ook advies voor mensen die moeten aankomen en hoe dat op een gezonde manier kan. Te vaak kreeg ik een stuk slagroomtaart voorgeschoteld die ik toch niet durfde te eten of luidde het advies “eet maar elke dag een gevulde koek”. “Ja, dààg, dat ga ik dus echt niet doen!” dacht ik dan. Maar dat aankomen ook gezond en leuk kan zijn, dat bewijst “I am a Foodie”!

Maar het mooiste moet nog komen. Door mijn andere kijk op eten en de nadruk op “iets jezelf gunnen” begon ik eten ook lekker te vinden. Mijn controle bleef maar elk moment dat ik eet is mijn eigen genietmomentje geworden.

De toekomst tegemoet

Ik ben er nog niet, maar samen met Everdien zet ik stappen. Vanaf deze week gaan we aan de slag met “weekly challenges” waarin ik leer om mijzelf ook maaltijden of tussendoortjes die niet op mijn eetlijst staan te gunnen. Met vier ‘I am a Foodie’ boeken op de plank heb ik genoeg inspiratie en begin ik maandag met de aardbeivariant op de mangotaart van Saraï. Die dag is mijn vader jarig en ik weet nu al dat mijn eerste taartje in jaren zijn mooiste cadeau zal zijn! Want dat is wat ‘I am a Foodie’ en Everdien ook voor mij zijn – een onbetaalbaar cadeau om weer van het leven en eten te genieten.

Ik begon vandaag met “Ik ben Marloes en ik heb een eetstoornis” en ik hoop over een tijdje te kunnen zeggen “Ik ben Marloes, ik heb een passie voor mensenrechten en reizen en I’M A FOODIE”!